Swing #32 Festival (2) Wespelaar (17-08-19) reporter: Marcel & photo credits: Freddie info organisatie: Swing info bands: Dave Warmerdam Band (NL) - Victor Bacalhau (P) - Johnny Burgin & Quique Gomez (US/E) info bands: Watermelon Slim (US) - Bobby Radcliff Band (US) - Jamaih Rogers (US) - Shemekia Copeland (US) © Rootsville 2019

De eerste dag hadden we achter de kiezen en na een korte nachtrust togen we weer richting Wespelaar, want dag 2 was nog aanlokkelijker dan de eerste. Onder een grijze hemel trokken we richting ons welbekende Bluesdorp. Mijn wagen rijdt ondertussen op automatische piloot denk ik dan zo. Hopelijk zouden we het grotendeels droog kunnen houden. Fingers crossed.

Het was nog héél stil toen ik op het dorpsplein aankwam. Tijd dus voor een kleine apéro om in “the mood” te komen. Ondertussen begon het volk toe te stromen en tegen de aanvangstijd was er al wat volk voor het podium.

Voor de eerste act werd geput uit de grote bluesreserve bij onze noorderburen. De Dave Warmerdam Band was voor mij een totaal onbeschreven blad. De gemiddelde leeftijd van het vijftal is nog maar 20 jaar, maar ze beheersen hun instrumenten als echte pro’s. Muzikale leider van de band en master op keyboards is Dave Warmerdam. Maar ook de medemuzikanten zijn toekomstige toppers die op het conservatorium zitten. Sonny Ray tovert knappe gitaarsolo’s uit zijn Gibson en bassist Lars Hoogland en drummer Rick van de Voort zorgen voor de groovende fundering van de band. Ondertussen werd de band aangevuld met zangeres Janne Timmer. Deze jonge wolven brengen vooral eigen werk en eigenzinnige bewerkingen van bluesklassiekers allerhande. Altijd fijn om jongen snaken bezig te horen.

En om de dag te beginnen, was dit er volledig “boenk op”. Toppers van muzikanten, een zangeres met ballen. Het geheel slowt, swingt jivet en het beroert. Alles komt zeer energiek over, en dat is vooral te wijten aan de podiumprésence van Jenne, die het volk aanzuigt en zich als een slangt kronkelt over het podium. Alles klinkt aangenaam en fris. Heel knappe songs als ‘Little By Little’, ‘Our Fire Still Burns On’, het schitterende ‘Tennessee Whiskey’ of de wel heel speciale versie van ‘Proud Mary’, wisten mij volledig in te pakken. Ze hebben er zeker een nieuwe fan bij. Toppie!

Portugees Victor Bacalhau, was de volgende in het rijtje. De man vertegenwoordigde zijn land tijden de European Blues Challenge. Victor  heeft wat weg van Frank Zappa, maar daar houdt de vergelijking ook op. Hij wordt bijgestaan door Luis Trindade aan de bas en Joao Ventura aan de drums. Zijn muziek is niet echt mijn ding en kan me niet bekoren. Een powertrio dat stevige bluesrock ten gehore brengt, eerlijk gezegd, daar hebben wij er al genoeg van gehad. Maar ja, ieder zijn smaak hé gasten. Wat me wel opviel is het speciale timbre van zijn stem, zeer opvallend.  ‘Old Soul’, ‘Leave me Alone’ of ‘Let It Flow’ waren enkele van de zaken die wij te horen kregen, maar zoals reeds gezegd, not my cup of tea.

Met Johnny Burgin & Quique Gomez, gingen we gelukkig dan weer de andere tour op. Dit duo heeft met hun laatste cd “Dos Hombres Wanted” een schitterende plaat afgeleverd van een soort blues dat ik nu wel kan pruimen. Rockin’ Johnny Burgin is één van de meest begenadigde gitaristen die er vandaag op de wereldbol rond loopt. Ondertussen zette hij een samenwerking op met de Madrileense harmonicatopper Quique Gomez. Ik verwachtte mij dus aan een stevige greep uit hun laatste album en geweldige variaties tussen guitaar en harmonica. Het duo wordt bijgestaan door David Salvador aan de bas en Pascu ‘Monk’ Monje op drums. When USA meets Spain met andere woorden.

Quique kan zijn Spaans accent niet echt verbergen, maar dat gaf heel wat charme aan het optreden vond ik. Voor de rest niets dan lof, want de gasten amuseerden zich kostelijk en ikzelf ook. Hoewel ik hier en daar hoorde dat ze het maar zus en zo vonden, maar ja, zoals reeds gezegd: “De gustibus et coloribus non est disputandum”. Een knaller van ‘Don’t Blame Shorty’ werd op de massa losgelaten en hetzelfde hoge niveau zou de hele set doorgaan. The real stuff boys and girls, het was swingen en shaken geblazen. ‘Let Me Be Your Teddy Bear’, ‘California Blues’ (uit de net uitgebrachte live-cd). Kwalitatief heel sterk allemaal. Afsluiten deden ze met een nummer van Robert Lockwood Jr, ‘Funny But True’. Voor mij een perfecte gig.

We bleven op een serieus bluesniveau hangen , want thans kregen niemand minder dan Watermelon Slim voorgeschoteld. William P.Homans III is één van de meest intrigerende actieve bluesartiesten. Deze 70 jarige heeft al heel wat watertjes doorzwommen. Hij is een Vietnamveteraan en was naast muzikant ook truckchauffeur, houtzager en begrafenisondernemer. Als tussendoortje verwierf hij  academische graden in de journalistiek en geschiedenis. We kunnen ons verwachten aan een combinatie tussen zijn hese stem en vette slidegitaar en scheurende harmonicageluid . Ik heb hem al een paar maal aan het werk gezien en ik moet zeggen, dat de “Watermeloen” je wel weet in te pakken. Slim werd begeleidt door John Paul Allouise op bas en harmonica en Bryan Micael Shaw op drums.

Laat Slim nu één van mijn favoriete bluesmuziaknetn zijn. Ik was dus in de wolken. Hij zag het volledig zitten en nam ons onmiddellijk bij de keel met ‘Hard Times’ op de voet gevolgd door ‘Wheel Man’. Retenstrakke ritmesectie en een Watermelon die zich uitleefde op de slide gitaar welke voor hem op een soort behangerstafel was uitgestald. Met ‘St Peters Ledger’, ‘Gipsy Woman’, Post-Modern Blues’ of ‘61 Highway Blues’ kregen we een stevige greep uit zijn nieuwste cd “Church Of The Blues”. Slim haalde dan nog eens de hamonica’s boven en liet nogmaals zien wat voor een duivel-doe-al en vooral wat een topmuzikant hij is. De band nam afscheid met ‘Oklahoma’ en ‘Archetypal’. Dit was weer een optreden om in te kaderen.

Ze bleven met grote namen strooien, want nu kregen we zowaar Bobby Radcliff op ons bord. Alweer zo’n veteraan die al jaren op het hoogste niveau meedraait. De man passeerde ooit langs ons land in 1991. Nadien, nooit meer. Het is de grote prestatie van Swing om Bobby Radcliff terug naar onze contreien te halen. De man heeft ondertussen een splikplinternieuwe plaat uit, die hij aan het publiek komt voorstellen. De band bestaat verder uit Robert Ewan op guitaar, Mikko Peltola aan de drums en zowaar Johnny Burgin op bas. Jammer genoeg was de regen toen een beetje de spelbreker. Een miezerige motregen viel over Wespelaar en drukte de sfeer wat naar beneden. De set begon stevig maar uiteindelijk vlakte voor mij het geheel wat af en werd het een fletse bedoening, zowat zoals het weer en daar konden songs als ‘What Can A Man Do’ of de slowblues ‘One Night With You’ niets aan veranderen. Iets te weinig diepgang naar mijn mening

Jamiah Rogers, zal bij velen niet direct een belletje doen rinkelen, maar zelf heb ik deze 23-jarige zien optreden op het Bay Car Blues festival in 2018 en de man wist ons daar gewoon omver te blazen. Met zijn eigen trio, die verder bestaat uit zijn vader Tony aan de bas en Dionte Skinner op drums komt hij zijn kunnen nu in Wespelaar vertonen. Veel gewild en zeer geliefd in Chicago wordt hij weleens de superman van de Blues” genoemd. Deze getalenteerde jongeman is een kruising tussen Buddy Guy en Jimmi Hendrix.

Bij dit optreden schieten de superlatieven te kort. Hoewel, mensen die mij kennen, weten dat dit genre niet echt mijn ding is, heeft deze jongenman mij kompleet van de sokken geblazen. Man, wat een talent!!  Ik was net iets te laat en meende de tonen te herkennen van een ‘Dust My Broom’ maar kreeg hierna de volle lading met een op speed gespeelde ‘Blues Superman’ uit de nieuwe cd. Voor wie dacht dat we het toen wel hadden gezien, die mocht nadien zijn mening herzien want met het funky ‘Bourbon Street Bounce’ nam hij het publiek echt bij de ballen. De man is een echte notenmachine, een entertainer pur sang, die zijn publiek op de perfecte wijze weet te bespelen, zoals met de Hendrix klassieker ‘Hey Joe’. Wat met de tanden spelen (beetje circus dat er voor mij niet bij hoeft te zijn) maar de mensen lusten er wel pap van.  Jamiah loopt ook constant te flirten met de camera’s frontstage. Zijn mimiek en lichaamstaal bezorgen de fotografen een fotografisch orgasme. Hij serveerde ons ook een schitterende versie van ‘Further Up On The Road’ van gitaarGod Clapton en een spetterende ‘All Along The Watchtower’ van Bob Dylan’. Man, ik genoot met volle teugen. Raar maar toch waar! En net wanneer we dachten dat met ‘Something Bout The Girl’ het optreden op zijn eind liep, ramde hij ons nog een ‘Hoochee Cooche Man’ en ‘ Boy Next Door’ door het strot. Dit was een optreden om duimen en vingers af te likken.

Toen we dachten dat we het allemaal hadden gehad, hadden we niet gerekend met de organisatoren die ons als afsluiter nog een echte “diva” presenteerden in de persoon van de geweldige Shemekia Copeland. Inderdaad, de dochter van de grote Johnny Copeland.

Die naar Wespelaar halen is iets om zéér trots op te zijn en het bewijs, dat als festivals willen, ze echte bluesacts naar ons land kunnen halen. Alvast hiervoor een dikke duim gasten! Shemekia wordt hier bijgestaan door Kevin Jenkins (bass), Arthur Neilson (guitar), Kenneth Scandlyn (rhythm guitar), Robin Gould III(drums) Dit is dus echt de absolute bluestop. Haar laatste album “America’s Child” is een echte topper. Daarmee heeft ze ook haar muziek laten variëren tussen blues, soul, americana en r&b. Deze dame heeft een geweldige soulvolle stem en mag zich de erfgename noemen van Koko Taylor als “Queen Of The Blues”.

En wat een Queen mijne man. Klein en “medium” zoals ze zelf vertelde met een kwinkslag, maar begot wat een stem heeft dat klein ding. Ze blaasde Wespelaar omver met haar stalen stembanden en songs als “Ain’t Got Time To Hate’, ‘Want You Take My Blood?’, het pakkende ‘The Battle Is Over’ of the slowblues ‘Married To The Blues’. De band is top en klinkt als een goed geoliede machine, perfect op elkaar ingespeeld. Het was ondertussen terug beginnen druppelen en Shemekia trachtte met ‘Dirty Water’ en John Prime’s ‘Great Rain’, de Belgische druppels te verjagen, echter zonder succes. Maar ondanks de koude en de nattigheid gaf ze ons een warm gevoel in het hart. De perfecte afsluiter van een geweldige dag vol met blues met de grote “B”.

Ik weet dat het festival nog niet gedaan is,  maar de organisatie verdient alvast meer dan een stevige pluim om met zo’n programme uit te pakken. Van harte een welgemeende dank! Het was een tevreden man die de nacht in reed op zoek naar zijn bedstee. Een goede nachtrust en morgen de laatste dag met ook heel wat kwaliteit op de affiche en graag wat minder regen (Marcel)